اولین باری که "کلودت" را دیدم سر یکی از کلاسهای سال اول دانشگاه بود. دوستی او را به من معرفی کرد. کلودت برای دانشجوی سال اول به نظرم مسن رسید. بعداً فهمیدم که او چهل سالش است. شوهر و دو بچه بزرگ دارد و حالا که بچه‌ها رفته‌اند تصمیم گرفته به دانشگاه برود.

ماهی های سالمون رودخانه­ای، موقع مرگشان به قسمتی از رودخانه که در آن به دنیا آمده­اند برمی­گردند. یک جوری حس می­کنند وقت مرگشان است و خودشان را می­رسانند همانجا که اول زندگی­شان بوده­اند. این جزو درس های سال هفتم بود. بایو دایورسیتی. من این چیزها را خوب یادم می­ماند.

سینما فری در خیابان سی‌متری، بین چهارراه لشکر و پمپ بنزین، و روبه‌روی مغازۀ نان تافتونی، بود. کنارش یک مغازۀ مبل‌فروشی و یک کارگاه چوب‌بری بود. بعدش کوچۀ بن‌بستی بود و بعد از کوچه، پمپ بنزین بود.

حدود ده سال پیش. بعد از چهلمین تیر چراغ برق که در دو سمت جاده پیاده رو بود، بیستمین نیمکت، دقیقاً همینجا زیر چهل و یکمین تیر چراغ برق. اواخر تابستان. پدرش ارتشی بود و تابع قوانین. می‌گفت قانون و قرار نگذارید اما اگر گذاشتید هرگز از آن تخطی نکنید. غیر از خانه باغ، پیروی از قوانین را نیز برای دخترش به ارث گذاشت. چند سال پیش مرد. غم دوری دخترش نمنمک خشکاندش.

-هوالباقی، مادری مهربان، پدری دلسوز، همسری فداکار، مامان این یکی رو ببین... خیلی کوچولو عه.